Zomerregen (2)

We praten,
maar ik kan niet zeggen over wat.
De betekenis van jouw woorden
verdwijnen in de mist in mijn hoofd.
Ik hoor je zeggen
liefje en schat,
maar heb je dat niet ook
haar beloofd.

We drinken zwarte koffie
en ik probeer te slapen.
Mijn bloed is zo heet
als de inkt waarmee ik schrijf.
Ik denk aan de kleur lila
die mij altijd doet gapen
maar ik krijg haar niet uit mijn hoofd
en de rust niet in mijn lijf.

Het is niet zo dat je geen seks met haar mag hebben,
maar je leugens erover ben ik zat
Jouw woorden verloren hun waarde
De trucjes, die affectie leken maken mij bang.
Je kunt doen wat je wilt
maar eerlijkheid is waar ik naar verlang.

In mijn hoofd is er kermis en fanfare
terwijl ik verlang naar rust.
Je trucje, ik kan er niet meer tegen
en als je haar dan in je armen sust
weet dan dat je leugens smelten
sneller dan een sneeuwpop in zure zomerregen.

Dit gedicht is geïnspireerd op een gedicht van mijzelf. Het is een herschreven versie van het gedicht: zomerregen. Welke versie vind je beter?