Wat ik leerde van mijn Burn-out
Het ging vorig jaar niet zo goed met me. Hyperventileren op kantoor, paniekaanval op de snelweg richting Duitsland (gelukkig reed ik niet), heel hard huilen op de fiets. Oftewel: een burn-out. Ik zou alle dingen kunnen opnoemen die leidde tot deze ineenstorting, maar kort gezegd ik zorgde niet goed voor mijzelf. Ik had geen controle en voelde mij altijd machteloos. En juist dat gevoel triggerde de burn-out.
Niets doen.
Na mijn ineenstorting werd ik door mijn leidinggevende naar huis gestuurd. Ik mocht even niets meer doen. Juist dat duwde mij dieper in mijn overspannenheid. Niet dat ik geen rust nodig had, maar het feit dat dit niet MIJN besluit was, dat er weer voor mij beslist werd, zorgde dat ik juist geen rust kon nemen. Toen ik na een paar weken weer wilde beginnen vond mijn toenmalige leidinggevende dat ik maar 1 uurtje per dag mocht werken. Ik wilde er meer, vanwege de reistijd. Weer geen controle en dat stond mijn genezing in de weg. Aangezien er niet met haar te praten was, kon ik pas genezen toen ik ontslag nam. De les die ik geleerd heb? Eerder controle nemen als iets mij teveel kost.
Iets leuk vinden is niet altijd genoeg
De psychologe die ik na mijn ineenstorting bezocht vroeg zich na mijn opsomming hardop af of het misschien niet wat veel was wat ik allemaal deed en of ik net te veel van mijzelf eiste. Ik vond toch alles leuk wat ik deed? Ik deed niets tegen mijn zin in. Dan kon het toch niet fout zijn? Waar ik alleen niet bij stilstond was dat iets leuk vinden soms niet genoeg is. Er zijn dingen die nu eenmaal weinig tot geen energie opleveren er zijn ook “leuke”dingen die energie kosten en stress opleveren. En juist daarom moet je soms nee kunnen zeggen.
Je leeft voor jezelf.
Ik trok me echt te veel van anderen aan. Terwijl ik juist schijt zou moeten hebben aan de mening van anderen. Ik zou alleen mezelf moeten vermoeien met mijn eigen mening. Ik heb geleerd mij langzaam minder aan te trekken van anderen. En zeker van anderen die mij niet begrijpen, maar helaas lukt mij dat niet altijd. Lukt het jou wel? (Lees het boek “De edele kunst van not giving a fuck “dat je hier kunt bestellen.) Hoe meer ik om anderen geef, hoe meer ik dingen mij aantrek. Soms wilde ik dat ik een koude bitch kon zijn. Misschien moet ik daar nog even op oefenen.
Ontspanning is belangrijk.
Tegenwoordig neem ik mijn ontspanning meer serieus. Ik werk minder en als het kan zal ik niet meer Fulltime werken. Ik creëer door de dag heen momenten van kalmte. Kleine momenten waarop IK even bewust ontspan. Meestal doe ik dit tijdens het forenzen.
Ik probeer meer naar buiten te gaan. Naar buiten gaan doet wonderen. Maar ja.. ik ga nog steeds te weinig naar buiten, want ja ik wel ook schrijven en lezen….(zucht)
Geduld met mijzelf
Misschien wel de meest belangrijke les die ik heb geleerd is mijzelf minder druk op te leggen. Ik ben goed genoeg en als ik iets wil moet ik er voor gaan, maar als het niet lukt, is het ok. Ik ben goed genoeg of zoals de Zweden zeggen lagom.
Ik ben niet gek, vooral introvert en een beetje anders.
Ik heb altijd gedacht dat ik extravert was. Ik praat redelijk makkelijk met vreemden (1 op 1) Ik ben heel erg open en ook spontaan. Ik kan ook wel eens alle aandacht op mijzelf vestigen. Blijk ik daarmee een verkeerd beeld te hebben gehad van introvert zijn.
Introverten echter worden gewoon leeggezogen door sociale ontmoetingen en krijgen energie van solitaire, vaak creatieve bezigheden. Hun karakter wordt vaak opgevat als verlegenheid, sociale fobie, of zelfs ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Maar introverte blijken best heel sociaal te zijn, alleen zijn ze het liever niet. En nu blijken ontspanning en geduld met mijzelf dus nog belangrijker.
Ik word nooit meer de oude.
IK word nooit meer het onbevangen meisje dat ik ooit was en dat is helemaal niet erg. Dat meisje dat altijd alles voor iedereen deed werd overspannen, had een burn-out en dat meisje weer worden, zorgt voor die overspannenheid. Ik ben verandert en zal nog veel meer veranderen. Er tegen vechten maakt het leven alleen maar moeilijker. Ik zwom laatst in de Atlantische oceaan en de golven zorgde ervoor dat ik telkens kopje onder ging en bijna stikte. Pas toen ik mee gaf met de golven kon ik heerlijk zwemmen. Soms verlang ik naar de rust van het strand met een lekker zonnetje, maar het leven lijkt vaak meer op de zee.
De weg is nog lang, maar ik kom er wel.
