Poezie Helpt:Tijd heelt niet alle wonden

Ik voel me slecht over iets dat mij eigenlijk helemaal niets meer zou moeten doen. Het is een schaduw die altijd bij me is. Soms is het veel te zwaar voor me. Ik denk dat het mijn verleden wordt genoemd. Ik droom van de dag waarop ik gedag kan zeggen tegen dit gewicht deze stenen in mijn rugzakje, zodat ze mij niet langer kwellen. Misschien heb jij dit ook weleens meegemaakt of ga je er juist nu doorheen?

Ik maak al jaren dezelfde fouten. Ik ben ook geen ezel, want ik stoot mij vaker aan dezelfde steen en die stenen ben ik gaan liefhebben. De stenen zitten allemaal in het rugzakje dat ik draag. Het is niet verstandig om van iets te houden dat je kwaad doet en toch doe ik dat. Ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben die dat doet. Tijd om er iets aan te doen!

Klamp je niet vast aan het verleden
of aan slechte herinneringen
Ga niet pulken aan een wond die al geheeld is.
Rakel oude pijn en leed niet op.
Wat gedaan is is gedaan…
Stop vanaf nu
al je energie in het opbouwen van een nieuw leven
richting de hoogtepunten en loop vooruit
zonder terug te kijken.
Wees als de zon die elke dag opnieuw opkomt
zonder na te denken over de nacht daarvoor.
Kom op, sta op…
Het zonlicht wacht op je buiten!

Vertaald gedicht van Jaime Sabines.

Wondverzorging
Als je licht en vrij leeft dans je door het leven, maar veel mensen klampen zich vast aan het verleden. Vaak onbewust, een grote gapende wond verstopt onder meters stof en vuil. Of juist korst die we maar blijven open krabben. Waarom doen we dat toch?
Het is moeilijk om hierover te praten. Toegeven dat je van iets houd dat pijn doet, is niet iets dat we graag doen.
We moeten onze geestelijke wonden net zo goed verzorgen als we onze lichamelijke wonden verzorgen. We moeten de stenen uit onze rugzak halen. En tijd is geen heelmeester. Als we niets aan onze wonden doen gaan ze etteren en komt er pus uit. Dit gebeurt met onze geestelijke wonden en met onze lichamelijke wonden.

Het probleem is echter dat we onze conflicten en ervaringen begraven, omdat we denken dat we onszelf er op die manier van kunnen bevrijden. Terwijl eigenlijk niks minder waar zou kunnen zijn. De wond bedekken zorgt er helemaal niet voor dat hij sneller of beter zal genezen. De wond bedekken is juist alleen maar een vorm van eerste hulp. Het kan wellicht ons leven redden, maar zal er niet voor zorgen dat we beter worden.  Het is tijd om er echt iets aan te doen. En misschien is de breuk die ik heb opgelopen scheef gegroeid en moet hij opnieuw gebroken worden om juist te kunnen helen en ja dat doet pijn.

Acceptatie
Het eerste wat we moeten doen is accepteren dat we pijn hebben. Wanneer je pijn hebt weet je niet altijd waar het vandaan komt en wordt je soms overvallen door een schuldgevoel, terwijl onze emoties alleen maar de ruimte willen. Jezelf de schuld geven werkt zeker niet. We vinden onszelf dan egoïstisch, maar dat is nergens voor nodig.  In werkelijkheid is het heel moeilijk om voortdurend te moeten leven in de onevenwichtigheid van een verdriet dat geen verklaring kent. Maar als we de pijn die we voelen de ruimte geven vinden we misschien wel de sleutel naar onze pijn.
Het is tijd dat we het verband eraf rukken. Dat we ons verleden onderzoeken en confronteren en dat we op zoek gaan naar de sleutel van ons binnenste en door blijven varen in ons kleine bootje richting de vrijheid.

Niet krabben
Het klinkt zo gemakkelijk: het verleden laten rusten, dingen een plekje geven. Toch valt dat in de praktijk niet mee. Want, hoe doe je dat? Onbewust halen we vaak een bepaalde gebeurtenis helemaal uit zijn verband. Iedere keer dat we er weer aan terugdenken, gebeurt er namelijk iets mee in ons hoofd.

Misschien ben je vroeger op school wel gepest. Elke keer dat je hier in je hoofd weer mee bezig bent, vervormt het als het ware.  De herhaling maakt het gebeurde groter, zwaarder, intenser, naarder. De pesters van toen zijn jou waarschijnlijk allang vergeten. Maar jij laat jezelf nog veelvuldig plagen door deze herinneringen. En blijft er last van houden. Ik blijf er last van houden.
Wat je aandacht geeft groeit. En als je er op dezelfde manier maar aan blijft terugdenken, groeit dus ook de negatieve lading die eraan vastkleeft. Terwijl je  zou denken dat naarmate het langer geleden is, het minder heftig zou moeten zijn, toch? Krabben is niet de juiste manier van aandacht geven. Soms lijkt het alsof we dingen verwerkt hebben, het enige wat we gedaan is het verdrongen. Het jeukt niet meer, maar de breuk is verkeerd geheeld.

Genezing
Mensen (ik ook) zeulen zoveel zware bagage mee: de angst voor afwijzing, de angst om tekort te schieten, de angst om te falen. De angst om alleen te blijven, de angst om verlaten te worden, de angst om ziek te worden. En niemand wordt geboren met zulke angsten. Ze zijn allemaal ergens door ontstaan.

Als dat moment van ontstaan er niet geweest was, had je er nu niet zo’n last van. Maar, gelukkig kun je hier dus los van komen. Stel je eens voor wat het voor jou zou betekenen wanneer je de negativiteit die je al jaren met je meezeult gewoon daar kunt laten waar het thuishoort: in het verleden!

In het nu leven is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Wat je hebt meegemaakt neem je nu eenmaal mee.  Toch kun je ervan leren. Het verleden heeft je gemaakt wie je bent. Leer jezelf lief te hebben . De eerste stap hierbij is jezelf leren kennen en dus ook weten waar je pijn vandaan komt. Stop met het loslaten om het loslaten. Stop met loslaten zonder het eerst verwerkt te hebben. Lukt het niet je mag om hulp vragen en je hoeft je niet te schamen. 

De tijd heelt niet alle wonden. Sommige wonden hebben meer nodig dan tijd alleen. Sommige wonden leer je mee omgaan door de tijd. Tijd helpt, maar heelt niet. Het heelproces moeten we allemaal zelf doen.

We zijn deskundigen geworden in het rationaliseren van ons innerlijke zijn, zonder ons te realiseren dat we onszelf opvreten van binnen.

Het is een gigantische fout om in het heden te leven, terwijl je denkt aan een verleden dat geen toekomst meer heeft.