Schimmendanser

1984

Het is middernacht. De regen druipt tegen de ruiten en ondanks dat rustgevende geluid kan ik niet slapen. Ik blijf woelen. Ik wil even iets lezen, misschien val ik dan in slaap. Ik doe het lampje aan en enkele seconden doen mijn ogen pijn in het licht.
Als ik gewend ben zie ik een zwarte gestalte in mijn kamer staan. Door het licht achter hem zie ik alleen maar zijn silhouet. Ik sta op en dans alsof mijn leven er van afhangt. Ik dans voor hem en met hem. We genieten van het moment. Mijn schimmenman lijkt moe te worden en hij gaat zitten. Ik kruip op zijn schoot en knuffel even met hem en dan dans ik weer voor hem terwijl hij kijkt. Ik dans in mijn pyjama en het kan mij niets schelen. Hij en ik zijn de enige op deze wereld, totdat mama het licht aan knipt. De man is verdwenen als sneeuw voor de zon, als schaduwen in het licht. Mama legt mij weer in bed. Maar ik weet het, hij was hier en ik ben een schimmendanser.

2000

Het is middernacht. De regen druipt tegen de ruiten en ondanks dat rustgevende geluid mag ik nog niet slapen. Ik verlang naar mijn bed. Ik wil even iets lezen, maar ik mag nu niet lezen. De felle lampen gaan aan en enkele seconden doen mijn ogen pijn in het licht. Als ik gewend ben zie ik de zwarte gestaltes. Ik zie ik alleen hun silhouet door het felle licht dat schuin van boven komt. Ik sta op en dans alsof mijn leven er van afhangt. In mijn hoofd dans ik alleen voor hem, de schimmenman uit mijn kindertijd.
Ik kruip op schoot bij een van de silhouetten, knuffel met hem en dans op zijn schoot, alleen voor hem. Ik draag niet veel meer dan negligé en soms schaam ik mij daarvoor.
Als de grote lichten in de zaal aan gaan verdwijnen de silhouetten als sneeuw voor de zon. Ze zijn hier nooit geweest, maar ik weet het, zij waren hier in het duister en ik ben een schimmendanser.

2050

Het is middernacht. De regen druipt tegen de ruiten en ondanks dat rustgevende geluid kan ik niet slapen. Ik blijf woelen. Ik wil even iets lezen, misschien val ik dan in slaap. Ik doe het lampje aan en enkele seconden doen mijn ogen pijn in het licht.
Als ik gewend ben zie ik een zwarte gestalte in mijn kamer staan. Door het felle witte licht achter hem zie ik alleen maar zijn silhouet. Ik sta op en dans alsof mijn leven er van afhangt. Ik dans voor hem en met hem. We genieten van het moment. Mijn schaduw man lijkt moe te worden en hij gaat zitten. Ik kruip op zijn schoot en knuffel lang met hem, ik ben tegenwoordig ook zo snel moe. Ik dans in mijn pyjama en het kan mij niets schelen. Hij en ik zijn de enige op deze wereld, totdat mijn dochter het licht aan knipt. De man is verdwenen als sneeuw voor de zon, als schaduwen in het licht. “met wie danste je?” vraagt ze. “Met mijn schaduwman”zeg ik met een glimlach. Ze zucht:” Nee, mama mijn vader is al jaren dood.”
Maar ik weet het, hij was hier en ik ben een schimmendanser.