Samen stranden

Wat als wij samen zouden stranden
op een onbewoond eiland?
Ach, het zou niet onbewoond meer zijn.
Waarschijnlijk zouden we elkaar gek maken
en deden we elkaar pijn.

Ik zou poëzie schrijven in het zand
En in plaats van “help” te schrijven
maakte ik een boek van het strand.

Ik zou de rotsen opgebruiken,
mijn liefde beitelen in steen,
dus zou ik totaal niet merken
als jij in een bootje naar het vaste land verdween.

Ik zou mij laten verscheuren door wolven en tijgers,
want ik heb mijn hele ziel aan jou gegeven.
Ik zou nijlpaarden mij laten vertrappen
als jij daardoor kon overleven.

Ik geef veel meer om jou dan jij om mij,
of dat ik überhaupt om mijzelf geef, tot mijn spijt
en dat is zeldzaam, vanwege mijn egoïsme
en mijn mentale gezondheid.

En toch, jij begrijpt mij!
We delen bijna het zelfde brein.
We delen dezelfde duisternis,
dezelfde haat, dezelfde pijn.

Jij brandt mijn huid, verblindt mij
duizend keer erger dan de zon
Jouw woorden echoën meer door mijn hoofd
dan alles wat ik ooit bedenken kon.

Ik hoop dat wij samen stranden.
Het is de enige hoop om samen te zijn.
Misschien leren we dezelfde liefde,
in plaats van de zelfde pijn.