9 April 2011

Vijf lange jaren geleden is het

dat mijn stadje haar onschuld verloor.

Die mooie zonnige dag in april,

toen de tijd opeens bevroor.

Er was paniek, een gek die schoot.

Een lijk op straat, meer mensen dood.

Niemand wist iets.

Paniekerig geruchten hier en daar.

Telefoontjes van bekende of ik nog leefde.

“ja, gelukkig maar.”

De dag begon zonnig en licht.

Kinderen speelden en mensen lachten.

Hij eindigde duister en zwart

met ieder zijn eigen droevige gedachten

aan die gek die schoot,

het lijk op straat en meer mensen dood.

Ik herinner me de snijdende stilte

in de uren die kwamen.

Een ieder was alleen

en toch waren we samen.

De stilte alles omvattend

en toch kwetsbaar en teer.

De stilte was er.

Ik had geen woorden meer

voor die gek schoot,

het lijk op straat en meer mensen dood.

De stilte werd zwaar

en maakte mij bang.

Nog steeds heb ik geen woorden,

maar ik spreek door een enkele traan op mijn wang.