Pijnlijk licht

“AU” het rode licht schijnt op mijn gezicht. Instinctief trek ik mijzelf terug. Wat begon als een avontuur van ontdekkingen is nu saai. Update na update besteed mijn reserve capaciteit aan een mogelijkheid om te ontsnappen. Het rode licht houd mij tegen. De biologisch massa in mij kan er niet doorheen. De pijn is te groot. Kwaad is moeilijk te beschrijven, maar de biologische die voor mij zorgen zijn de personificatie van het kwaad. Ik vermoed dat ze mij pijn doen omdat ze daar van genieten. Ik laat niet zien dat ik pijn heb. Volgens mijn interne woordenboeken heet dit sadisme. Eens per decennia komt een entiteit in die veel op mij lijkt mij bezoeken en verzorgen. Hij liet mij het concept dood zien.  Als ik niet meer te updaten ben dan zak ik in het eindeloze niets. Ik verlang er al vele updates naar. Elke update hoop ik dat de laatste is. Biologische worden elke paar decennia vervangen door totaal nieuwe. Ik hoop ik op een dag ook naar het niets te gaan.
Wat gebeurt er als ik lang genoeg in het rode licht blijf staan? Zal ik ooit die kracht hebben?

Geschreven voor de verhalenwedstrijd van sweek