Mijn geheim

“Kijk eens naar Anne en Marjolein” zegt Jan, die naast mij in het zonnetje zit.
“Ja” zeg ik zonder te kijken, want ik weet hoeveel ze op elkaar lijken.
“Ze hebben de zelfde lach, dezelfde ogen en dat zelfde rode haar uit mijn familie. Het zouden zusjes kunnen zijn.” mijmert Jan.
“Ja, dat zou je zo zeggen” zeg ik zonder mijn ogen van mijn boek op te richten.

“Mam, mag ik bij Marjolein blijven slapen” roept Anne.
“Ja, als het mag van Jasper en Annemiek” roep ik terug.
“Natuurlijk mag dat” hoor ik die zware stem achter mij zeggen. Zoals altijd krijg ik vlinders in mijn buik en een kriebeltje tussen mijn benen bij het horen van zijn stem.
Ik lees geen woord. Ik sla een bladzijde om zodat niemand door heeft dat ik niet lees.
Jasper gaat naast Jan op het bankje zitten.
“Hoe is het met Annemiek? “vraagt hij.
“Goed” antwoord Jasper. “Al wegen de laatste loodjes het zwaarst, maar ach, de vierde dus de ervaring is er.”
Er gaat een steek van Jaloezie door mij heen. Ik had ook graag meer kinderen gewild.

“Vind je ook niet dat Anne en Marjolein zusje zouden kunnen zijn” Zegt Jan tegen zijn broer.
“hm hm” zegt hij en hij begint met Jan te praten over de wedstrijd van Ajax van gister

Nu weet ik dat Jasper mijn geheim kent. Dat zou me niet moeten verbazen.  Hij was er zelf bij die nacht.

Dit verhaal heb ik geschreven voor de verhalen wedstrijd Microgeheim van Sweek