Vergeten lunch
Vorige week ben ik mijn lunch vergeten. Dat ergerde mij eventjes. Hoe kon ik nu zo stom zijn. Ik had mijn lunch netjes klaargezet. Ik had mijn eten en mijn bullet-koffie netjes in een zakje gedaan, zodat als het zou lekken mijn tas niet helemaal onder zat.
Toen ik weg ging vroeg ik me al af waarom mijn tas zo licht was. In plaats van te gaan kijken ben ik de deur uitgelopen.
Toch is het een leuke en leerzame dag geworden. Met, zoals de laatste tijd gebruikelijk is, de nodige dankbaarheid en geluk.
Ik ben dankbaar dat ik een dag zonder lunch kan.
Ooit toen ik nog vijftig kilo zwaarder was, was ik hierom in paniek geraakt. Ik kon toen echt nog geen uur zonder eten. Waarschijnlijk was ik toen, om mezelf te troosten naar de Kwalitaria gegaan en had drie patat, twee frikadellen en een grote milkshake gehaald. Ik had een vreetbui gekregen
Ik eet tegenwoordig koolhydraat arm en dat kan dus niet. Het wonderbaarlijk is dat ik helemaal geen trek had. Ik hoefde helemaal niet te lunchen.
Het is vast niet goed om zo lang niet te eten. Maar dat ik het zo gemakkelijk aan kon, voelde als een grote overwinning. Overwinningen maken me gelukkig.
Ik ben dankbaar voor mijn collega’s die mij eten aanboden.
Er waren veel collega’s die mijn Facebook berichtje hadden gezien. Zij boden mij eten aan van hun eigen lunch. Dat vind ik lief. Ik heb het niet aangenomen, omdat het brood nu eenmaal niet in mijn dieet past. Belangrijker is misschien nog de ik buikpijn krijg van brood.
Ik ben zelfs dankbaar voor die ene collega die mij maar bleef plagen.
Zelfs voor het geplaag van die ene collega ben ik dankbaar. Het maakte namelijk die ene overwinning nog groter. Dank je collega die mij altijd plaagt. Dank je dat je mij scherp houd en mijn geduld soms op de proef stelt. Soms is het lastig om met lastige mensen om te gaan. Soms kwetst hij mij, maar daar leer ik dan weer van.
Ik ben trots op de weg die ik heb afgelegd.
Ja, je las het eerder goed. Er is bijna 50 kilo af, sinds mijn zwaarste gewicht. Daar ben ik dankbaar voor. Ik voel me beter. Ik kan meer. Ik heb meer energie. Ik ben blij dat ik door mijn vergeten lunch weer even heb kunnen terug denken aan de weg die ik al heb afgelegd. Ik wil nog verder op deze weg, maar ik ben super trots op hoe ver ik al ben gekomen.
Ik hoefde geen lunch meer te maken voor de volgende dag.
Ik had mijn lunch in de koelkast laten staan, in het zakje. Hoe handig hoefde ik de volgende dag alleen nog maar mijn lunch te pakken. Ik hoefde niets meer klaar te maken. Dat scheelde me zomaar 15 minuten. Die tijd kon ik gebruiken om dit te schrijven. Hoe fijn!
Al met al best bijzonder dat een vergeten lunch voor zoveel dankbaarheid en geluk kan zorgen. Hiermee was mijn leerzame dag echter nog niet klaar.
In de trein naar huis, die vertraging had zat een man een patatje te eten en zelfs daar had ik geen last van. Het was een mopperkont die man. Ik ben trots dat ik mij er niet in mee heb laten zuigen. Hij mopperde en vloekte over de trein die 7 minuten te laat uiteindelijk vertrok. Ik dacht weer aan de trein in Afrika die 17 uur vertraging had. Ik glimlachte naar hem, wenste hem smakelijk eten. Zijn ogen werden groot. Dit had hij niet verwacht. Hij knikte vriendelijk terug. Wat een beetje vriendelijkheid niet kan doen.
Ik was echt super trots op mijzelf, dankbaar voor die dag, ik ben weer een beetje gegroeid. Ik kan echt trots zijn op mezelf.
