Langs de vloedlijn.

Golven kwamen zachtjes naar het strand gerold.
Het water leek te spreken,
De zon die scheen, maar wolken kwamen aangehold
het licht begon te breken.

Ik liep steeds verder met de vloedlijn mee
mijn enkels in het water
Bijna bevroren tenen door de kilte van zee
maar gelukkig, want zij is ook geen prater.

Langzaam gaf ik mijn zorgen aan de golven
misschien kunnen zij die aan
Niet langer onder angst bedolven
begon ik lichter terug te gaan.

Zo zwegen mijn gevoel en mijn verstand
met totale stilte in mij terug naar de stad.
Het enige dat ik mee nam van het strand
was het zand dat in mijn schoenen zat