Kerstspoken

Kerst was ooit leuk. Cadeautjes, lekker eten en gezelligheid. Naarmate ik echter ouder werd, werd kerst steeds moeilijker. Minder mensen om het mee te vieren.  En elk jaar weer die ruzies van mensen om mij heen die gedwongen bij elkaar zijn. Al decennia vier ik het niet meer. Ik ben te oud voor alle drama. 

Vannacht droomde ik over bijna 75 jaar geleden. Ik herkende mezelf direct. Zij herkende mij ook. We spraken elkaar in de sneeuw op de hoek bij de papier container. Wanneer is het papier ook al weer afgeschaft? 

“Waarom vier je geen kerst meer?”
“Omdat kerst nep is, niet meer gezellig”
“Maar kerst is in je hart, je maakt het zelf gezellig” zegt de kleine mij. 
” Misschien”zeg ik vertwijfeld “maar  als je ouder wordt zul je het begrijpen.”
“nee, hoor” zegt de kleine vrolijk “Je begrijpt het zelf geen eens”

Ik open mijn ogen , mijn nek doet zeer. Mijn hoofd ligt op mijn dagboek dat ik 75 jaar geleden schreef. Ik kijk naar de pagina die open ligt. Er staat geschreven over die droom op eerste kerstdag. Ik droomde dat ik mijn verbitterde oude zelf ontmoette. Voor het eerst in jaren glimlach ik. 

Ik pak een kop koffie die mijn robotverpleegster voor me heeft gemaakt. 
“ding, dong” Ik loop zelf naar de deur om open te doen. Ik schrik, daar staan twee spoken uit het verleden. Mijn zusjes glimlachen. Ik herken ze direct, ondanks de rimpels en de jaren die verstreken zijn. 
“Dag brom beer” 
“We laten je kerst echt niet alleen vieren”
“Berin” brom ik.
Ik laat ze binnen. 

Ik loop de woonkamer in. Het laatste dat ik hoor is de kop koffie die op de grond van en mijn zusje die mijn naam gilt. Ik kijk met verbazing naar de twee oudjes die in mijn kamer staan. Ik herken ze als mijn ouders.