Kalmeren

“Kalmeer” zei je ooit.
Kon ik maar kalmeren,
dan zou ik blijven,
als jij niet kan zien
hoeveel pijn het deed
toen jij mij niet kon waarderen.

Als ik nu alleen maar
mijn trillende vingers kon kalmeren
dan zou ik je kunnen schrijven,
over de alles verterende emotie
en misschien zou jij vragen om te blijven.

Als ik nu alleen maar
mijn trillende stembanden
kon kalmeren, dan konden we praten
over de emoties die het geeft
en zonder dat jij mijn angst ziet
hoef ik niemand te verlaten.

Een vriendelijk woord was alles
wat ik nodig had
om mijn trillende lijf te laten kalmeren
maar zelfs dat kon jij nooit geven
en dat zal je ook nooit leren
Dus in jou buurt
zullen mijn vingers nooit kalmeren.