Ik herinner mij niet

Ik herinner mij niet hoe en waar ik geboren ben. Die eerste gelukzalige dagen erna herinner ik mij evenmin.

Ik weet dat het die dagen sneeuwde omdat mij dat keer op keer verteld is. Wel herinner ik mij de vele besneeuwde dagen die volgde in de 40 jaar erna. Sneeuw geeft mij altijd het gevoel dat ik leef.

Ik herinner mij de angst voor blauwe plekken. Ik herinner mij hoe ik dacht dan een smurf te worden. En ik herinner mijn angst voor smurfen.

Ik herinner mij ook de avonden na het schaatsen, met chocolade melk op de bank en de sprookjes die opa dan vertelde. Sprookjes vind ik geweldig en ze gaven mij dat dromerige gevoel dat ik nog steeds associeer met de gelukkigste dagen van mijn jeugd. Ik herinner mij hoe ik er van overtuigd was dat ook ik met een prins zou trouwen. Ik zou heksen en trollen en draken verslaan. Ik was Doornroosje, Ariël en Jasmine tegelijk. Ik was iedere prinses behalve sneeuwwitje. Ik haatte sneeuwwitje met haar stomme, glazen kist.

Ik herinner mij dat ik altijd bang was om niet te kunnen ademen. Verkouden zijn triggert wel eens een paniek aanval, net als kleine benauwde ruimte.
Ook herinner ik mij nog dat gesprek met mijn moeder, waarin ze vertelde over wat ik mij niet herinnerde. Hoe ik blauw werd, niet kon ademen. Hoe de zusters mij in paniek mee namen en ik daarna 14 dagen in de couveuse heb doorgebracht.

Ook herinner ik mij dat gevoel na dat gesprek. Het gevoel van opluchting dat mijn angsten niet ongegrond zijn, het gevoel dat ik niet helemaal gek ben.

Dit verhaaltje schreef ik naar aanleiding van de wekelijkse schrijf opdracht van schrijvenonline.