Ik durf weer te lachen

Ik ben zo blij. Ik durf weer te lachen. Geloof het of niet,  maar de foto is mijn glimlach en mijn tanden en dan te bedenken dat ik een maanden geleden nog zwarte randen had om alle tanden. Ik glimlachte wel eens, maar nooit met mijn mond open. Als ik hard moest lachen dan deed ik snel mijn hand voor mijn mond. En nu? Nu plaats ik zelfs een foto van mijn mond op mijn blog. Goed hè? Hoe is dat zo gekomen vraag je je misschien af. Hieronder leg ik het graag uit!

 Zwarte randen
De zwarte randen rond mijn tanden kwamen door verschillende oorzaken. Roken, nooit naar de tandarts en veel suikers eten. Suikers heb ik al een tijd drastisch verminderd en ook met roken ben ik gestopt. En was natuurlijk mijn tandarts angst. Ik durfde niet (daarover kun je hier lezen) naar de tandarts, vele jaren niet. Tandsteen hoopte zich op, af en toe kwam er een barst in mijn glazuur en het werd van kwaad tot erger en toch durfde ik niet naar de tandarts tot ik het zat was. Ik durfde nooit meer te lachen en haatte foto’s. Het is een kwestie van accepteren of veranderen. En nee, ik ga geen before foto plaatsen.  Ik besloot te veranderen en dit was ook beter voor mijn gezondheid trouwens.

Gezondheid
Natuurlijk kon het niet goed gaan, zolang niet naar de tandarts en vlak na de eerste keer dat ik bij Daisy (mijn huidige tandarts ben geweest) kreeg ik dan ook een ontsteking in mijn wang/kaak. Het goede hiervan is dat ik nog gemotiveerder ben mijn gebitsproblemen op te lossen en “gewoon” te gaan. Ik schreef een gedicht over kiespijn en dat is op zich mooi, maar echt de pijn niet waard.  Het is wel een goede motivatie om te blijven gaan, want ondanks dat er veel gedaan is zijn we er nog lang niet. Ik lig nog wel een uurtje of tien in de stoel schat ik zo. Daarbij is het een super motivatie om niet meer te roken en op mijn eten te blijven letten.

De juiste tandarts
Zeker als je zo angstig bent als ik is het belangrijk dat je een tandarts zoekt waar je terecht kan met je angst en je emoties. Een tandarts die er rekening mee houd en misschien wel een tandarts die totaal anders is dan tandartsen hiervoor.  De vorige tandartsen waren mannen, die mij terug in de stoel drukten. Hun handen leek grof en groot waardoor ik bang was te stikken. Ze waren autoritair en overlegde niet wat er moest gebeuren, ze legde mij dit gewoon op. Mijn huidige tandarts is anders. En daarom ben ik niet meer zo bang. Al zal naar de tandarts gaan nooit mijn hobby worden.

Mijn glimlach terug
Nu op dit moment glimlach ik. Ik ben trots op de weg die ik bewandeld heb. De weg die ik afleg in mijn tempo, op mijn manier, om te komen waar ik wil zijn. Voor nu is het goed. Ook blijf ik maar in de spiegel kijken, want ik moet eerlijk toegeven dat ik mezelf nu er heel anders uit vind zien.

Dankbaarheid
Donderdag, de dag dat ik dankbaar wil zijn. En ik ben ook dankbaar. Dankbaar voor de mensen die meegingen naar de tandarts, mensen die me op alle fronten steunen. Mensen die mij complimentjes geven. Dankbaar dat ik weer een stap in de goede richting heb gezet en dankbaar dat ik nog meer stappen mag en kan zetten.

Is er iets wat jou aan het glimlachen maakt? Ik zou het graag horen. Of is er een reden dat je niet durft te lachen? Ook dat kun je laten weten misschien kan ik je op weg helpen.