Het was echt

We waren zo eerlijk,
zo puur, zo onbewust
en vol van het leven,
van passie en lust.

Samen werd de definitie van zonsopgangen,
de echo van de lach van een kind,
de zoete geur van verse regen,
met de smaak van thee en mint.

Onze liefde was echt,
feitelijk, in feite.

Ik weiger te geloven.
dat dit gedesintegreerd is in wind,
donderde wolken met angstige flitsen van gevaarlijk licht
alsof ik je nooit heb bemind.

We zijn geen zachte glimlach,
verloren beide in dit spel,
gespannen, verkeerd.
Wij lopen niet meer parallel.

Wij zijn niet meer heel,
wel helemaal en heel onzeker
geen zoete wijn meer die wij schenken,
wij drinken beide een bittere beker.

Wij maskeren ons verdriet
met bittere trots, apart,
dansend in het ritme
van ons eigen bloedend hart.

Hoewel we onvermijdelijk verkeerd zijn
volgt er altijd een laatste couplet,
waarin wij naar elkaar wederkeren
in ons verschrikkelijk ballet.