Het theekannetje

Op de plank, in mijn kamer boven de schoenwinkel van opa en oma stond een theekannetje van porselein.  Ze was roze en daarom vond ik dat het een meisje was. Ik had haar Thee-anna genoemd. Thee-anne was haar geheime naam, niemand behalve ik wist die naam. Vaak nam ik mijn kopje thee naar boven en vulde ik dan mijn eigen kleine roze Thee-anna,  om het vervolgens weer uit te gieten in mijn kopje en de thee op te drinken. Ik deed het ook wel eens met limonade, maar dat vond thee-anna niet zo leuk, ze werd er zo kleverig van, vertelde ze mij keer op keer.

Op een dag liep Wippie één van oma’s katten op de plank in mijn kamer. Wippie gooide natuurlijk alles eraf, dit was vast omdat ik Wippie die ochtend nog aan zijn staart had getrokken. Zo viel kleine Thee-anne en haar oor brak af. Ik was ontroostbaar. Hoe moest Thee-anne zonder oor naar mijn verhalen luisteren. Opa plakte gelukkig haar oor weer vast en alleen als je heel goed kijkt zie je nog waar het oortje er af is gegaan. Heel wat geheimen en problemen heb ik daarna nog tegen Thee-anne vertelt. Nooit vertelde ze het aan iemand door en ik was mijn verdriet en mijn geheimen kwijt.
Naar mate ik ouder werd kwam dit steeds minder voor. Ik logeerde  minder bij opa en oma en uiteindelijk vergat ik Thee-anne.

Sinds een aantal jaren staat mijn roze, porseleinen theekannetje bij mij op de kast. Toen ik in 2016 naar huis gestuurd werd omdat ik uitgeput en overspannen was heb ik haar weer tevoorschijn gehaald, gevuld met thee en mijn tranen de vrije loop gelaten.