Gezellig eenzaam

In de verte hoorde ik het geluid van een bel
niet voor mij, ze bleven op het geasfalteerde pad
Zij waren als mijn leven, gingen voorbij, te snel
Ik wende mijn gezicht richting de stad.
Ik zag de lichtjes omdat de avond viel
in mijn schoenen ontstond een ijzig voetenbad,
Net als in de spelonken van mijn ziel

Langs de donkere weg haastte ik mij alleen
terug naar de stad waar de straten nu verlaten waren
Er liep niemand anders door de straten heen
Geen stromen van mensen zoals eerdere jaren
Geen gezellig geroezemoes, maar ook geen stinkende vreemde lijven
En hoewel ik het gevoel niet kon verklaren
Zou ik het als gezellig eenzaam omschrijven

In het lege en donkere, maar met ge-oehoe gevulde bos
heb ik eindelijk mijn ware mezelf gevonden.
Het beeld dat ik van mezelf had zei ik vaarwel, adios
Het was een lange weg, maar het duurde uiteindelijk mag 1 seconde
In een flits van de naderende storm, vond ik mijn kracht als introvert
Had ik de gezellig eenzaamheid maar eerder kunnen doorgronden
en niet pas toen het ook in mijn leven avond werd.