onvoltooid

Ze staarde uit het raam
over de weide gevuld met prairie gras.
Ze dacht aan hen beide,
toen er nog een beide was.

Ze staarde naar de meeuwen
die namen haar gedachten mee.
Het beekje voerde haar tranen
via de rivieren naar de grote zee.

Ze fluisterde zijn naam
tegen de berk en tegen de brem
Maar haar lieve woordjes
kwamen nooit bij hem.

Ze keek naar de vijver,
die nog maar net was ontdooid.
Ze besefte haar liefde
was als dit gedicht:
Onvoltooid!

Dit gedicht is eerder gepubliceerd in de bundel “schaduw van de liefde“