Moe

Oorverdovend was de stille schreeuw
diep verborgen in mijn hoofd en hart,
toen jij van mij werd weggerukt
bleef ik achter radeloos en erg verward.

Verlammend is de chaos in mijn hoofd,
nu jij die niet meer structureert.
Ik loop door het leven, half verdoof,
wachtend tot jij bent teruggekeerd.

Bitterder dan de bitterste pil
was het afscheid dat geen afscheid was.
Je verdween, lost op in het niets,
weg was mijn anker en kompas.

Zo duister is de weg die voor mij ligt,
nu jou helder licht dat pad niet meer bestraald.
Ik ga door, stapje voor stapje,
want misschien kom je mij redden als ik ben verdwaald.

Alles omvattend is de leegte in mijn ziel
Sinds jij ging werd alles een moeilijk gedoe!
Nu moet ik eerst voor eeuwen slapen,
want de chaos in mijn hoofd maakt mij zo moe.

Ik ben zo moe!

Dit gedicht verscheen eerder in Schaduw van de liefde.