Hervonden

In een koele, vochtige oase,
bij een ven in koele rust
is het een voorzichtige zonnestraal
die jouw gedachten sust.

Geuren gemengd, van mos,
van rozen en verrotte bladeren en hout.
Je tranen stromen, je rilt
en bent van binnen ijzig koud.

Met je voeten in het water
dat je lichaam verder koelt
Wil je nu geen later
en wil je zeker niet wat je nu voelt

In de koude stilte
van dit verlaten natuurgebied
komen al jouw tranen
omdat niemand ze nu ziet.

In een koele mistige oase
komt er af en toe een zonnestraal
want je weet best het verdriet dat je nu voelt
is eigenlijk heel normaal.

In een koele mistige oase
terwijl je op een glimlach wacht
wacht je tot het moment eindelijk daar is
Het moment van hervonden kracht.

Steeds vaker komt die zonnestraal,
en steeds meer het besef je dat je best wel weet
het verdriet gaat weg, en het is het normaal
dat je hem uit eindelijk vergeet.