Falen: omgaan met het gevoel van mislukking.

Laatst faalde ik. Ik vond het zo erg. Ik was er verdrietig om. ik moest ervan huilen, ik was ook boos en voelde mij onmachtig. Het omzetten naar iets positiefs, ervan leren? Ja, ja natuurlijk dat zou later wel komen, misschien! Op dat moment voelde ik mij k*t en mocht dat wel? Ik wilde graag sterk zijn, erover heen zetten en toch waren er tranen. Totdat iemand zei dat ik mij weldegelijk verdrietig er om mocht voelen en een ander zei dat het mij juist sierde. Ja ik mag balen van falen.

Wat is falen?

Falen. Ofwel: een taak niet tot een succesvolle afronding brengen, of een doel dat iemand zichzelf stelde – of een ander – niet halen. Ergens las ik dat falen is als een griepje of een verkoudheid. We vermijden het en lopen er om heen. De buitenwereld geeft reactie als “morgen beter en overmorgen heb je ervan geleerd.” Maar falen roept soms veel diepere emoties op. Emoties die er mogen zijn en waar je door heen komt. Emoties die je de tijd moet geven, waarvan je niet moet wegrennen.

Falen is rauw, pijnlijk en rouwen.

De gevoelens die met falen gepaard gaan liegen er niet om. Er zijn niet voor niets veel mensen met faal angst. Falen kan echt pijn doen. Falen kan leiden tot gevoelens als vervreemding, verdriet, woede, zelfveroordeling, afkeer en zelfs depressie. Afhankelijk van de vraag hoe belangrijk een doel was, kan falen gelijksoortige gevoelens oproepen als rouwen. Logisch, alleen al omdat we iets zijn verloren. Er was een doel waarop we onze zinnen hadden gezet, of een doel dat anderen ons gesteld hadden en dat nu buiten beeld raakt. We stellen dus onszelf en mogelijk anderen teleur. Maar ook moeten we iets onder ogen zien dat we in onze succes-gerichte maatschappij liever onderschoffelen onder succesverhalen: mislukkingen horen erbij.  Ik voelde mij zo ontzettend kwetsbaar en fragiel, terwijl ik mij zo graag sterk wilde houden.

Is falen wel zo erg?

Falen is veel meer dan vallen en opstaan. Onze maatschappij geeft echter weinig ruimte om daar bij stil te staan. Falen wordt zorgvuldig verborgen achter succesverhalen. Na het falen hoor je sterker te zijn, harder te kunnen werken, op te krabbelen en succesvol te zin. Allemaal houden we liever de schone schijn op..En juist daardoor wordt falen een grotere en zwaardere last om te dragen. Waarom zou ik in staat moeten zijn een succes te worden van het verminderde zelfvertrouwen? Waarom zou ik mijn energie hoog moeten houden, terwijl ik het liefst in een kleine hoekje ga zitten in een hutje op de hei?
Er ligt in onze maatschappij te veel nadruk op het weer in actie komen na het falen. Acceptatie en op adem komen hebben ook hun plaats.
“Maak van een mislukking een kans,” , “Mislukken is een opstapje naar succes,” en zo zijn er nog veel meer uitdrukkingen die bedoeld zijn om mislukking te relativeren. Maar mogen we dan niet even de tijd nemen om onze wonden te likken, onze gevoelens te doorleven en uit te rusten van wat er gebeurd is? Ja, ondanks de schone schijn van opgewekte adviezen, mogen we dat wel. Sterker nog, we moeten het. Een eerste handvat voor het omgaan met falen is, dat we onszelf eerst en vooral toestaan om de gevoelens te ervaren die zijn ontstaan.

Blijf rustig liggen.

Wie na een ongeluk snel overeind wil komen, krijgt vaak het advies even rustig te blijven liggen tot er zekerheid is dat er niets misgaat bij een abrupt opstaan. Blijf bij een ervaring van falen gerust ook even liggen. Psychisch, dan. Al mag het ook gewoon letterlijk, kruip even  vroeg je bed in. Volgens deskundigen blijkt dat degenen die falen een plek kunnen geven, steevast beginnen met de gevoelens die bij het falen ontstaan niet weg te drukken via een koortsachtige gang naar een nieuw doel. Falen een plek geven lukt het beste door de bijkomende gevoelens te beleven en een pas op de plaats te maken. Acceptatie daarmee begint het verwerken.

Kom overeind.

Vergeet de succes verhalen over de sprong van falen naar succes. Jij hoeft jezelf niet bewijzen. ik hoef mezelf niet te bewijzen. Terugkomen na falen is gewoon je leven weer op pakken. Falen is vermoeiend zorg dat je energie weer terug komt. Neem niet te grote stappen, gewoon kleine stappen. Je hoeft echt nu niet 2x zo hard te werken, daar word je alleen maar overspannen van. Je mag best even de tijd nemen en een pas op je plaats maken.
Sta nu maar langzaam oppak die uitgestoken hand. Goed zo! Je komt er wel.