Eenzaam

Soms heb ik verdriet en weet ik niet waarom
Hartpijn, buikpijn en voornamelijk zielepijn.
Ik verlang naar dat moment,
dat ik als kind gelukkig kon zijn.

Soms moet ik opeens huilen
stromen de tranen over mijn gezicht
Ik weet alleen niet wat er is
en weet ook niet wat mijn pijn verlicht

Soms voel ik me eenzaam
dan voel ik mij zo alleen.
want als niemand je begrijpt
wat heb je dan aan 100 000 mensen om je heen

Ik heb nergens zin in
Geen zin om in bed te blijven of juist er uit te gaan
Geen zin in school of werk
Ik kan de hedendaagse wereld gewoon niet aan.

Ik hoor nergens bij
en dat doet zoveel pijn
zal ik ooit een plekje vinden
zal ik ooit normaal kunnen zijn

Ik hoor nergens bij
van eenzaamheid moet dan zoveel huilen
Zal er ooit een plekje komen
waar ik kan schuilen

Ik moet soms zoveel huilen
zal er ooit een mens komen
waarbij ik veilig kan gaan schuilen.

Dit gedicht vond ik laatst in de stapel blaadjes met gedichten die ik gedurende mijn leven schreef. Datum op het blaadjes was 19.07.1997.
Er is helaas op 19.07.2020 niets verandert in mijn leven. Of beter kan ik zeggen ik ben weer terug bij af.