Dyslexie? Dilemma!
Ik werd laatst door een wijze vrouw geconfronteerd met het feit dat ik vaak niet zo goed schrijf. Op mijn website probeer ik alle trucjes uit die ik ken om dat te verbloemen. Toch halen regelmatig lezers er een foutje uit. Ik zie ze zelf niet.
Natuurlijk zie je je eigen fouten niet gelijk. Je eigen fouten zijn moeilijk om te herkennen en te erkennen. Denk maar aan dat ene gezegde met die balk en die splinter.
Dyslectisch
Deze vrouw vroeg mij of ik misschien dyslectisch kon zijn.
Ik ontkende dit niet, want ik heb dit vaker gehoord. Ik lees er over op internet en soms lijkt het dan of ze mij omschrijven.
Ie en ei, ei en ij, au en ou,oe of eo soms geen idee hoe dat moet. Soms vergeet ik letters. Ik weet best hoe je een woord schrijft. Ik zie echt niet dat ik die letter vergeten ben.
Soms vergeet ik zelfs hele woorden.
Ondanks dit hou ik van taal. Ik haat taal soms ook.
Twintig jaar geleden keek men op school nog niet zo erg naar dyslexie. Nu wordt geloof ik ieder kind getest en nog eens getest en dan nog tien keer getest.
Op de universiteit heb ik wel eens testjes gedaan. Er kwam altijd uit dat ik een vorm van dyslexie had, maar officieel is het nooit vastgelegd.
Testen?
Het kost best veel geld en wat schiet ik ermee op?
Misschien is het dan officieel. Dat zal misschien rust geven, maar ik krijg ook een label opgeplakt. Ik hou niet van labels. Daarbij wat kan ik er nu als volwassen vrouw nog aan doen?
Als ik het zeker weet zal ik dan niet wegzakken in de neiging tot zelfmedelijden? Als ik het weet ga ik dan niet weer naar die zielige slachtofferrol?
Acceptatie
Zal ik dat dan verpesten door mezelf een label op plakken?
Wat voor een toegevoegde waarde heeft het officieel vastleggen voor mijn leven?
Ik weet het niet. Ik twijfel.
Aan de andere kant doet het er eigenlijk iets toe? Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan.
Het is het beste dat ik mij richt op wat ik kan en op waar ik energie van krijg.
Een blog over de actualiteiten zal er voor mij niet dagelijks inzitten want dan kan niemand dat lezen, zo vol spelfouten zit het dan, maar is dat heel erg? Ik houd me toch niet zo bezig met actualiteiten. Al heb ik het laatst wel gedaan en dat viel best mee, daar kan ik toch trots op zijn. Ik ben trots op het artikel over Ebru Umar
Een snelle email versturen naar een organisatie moet ik gewoon niet doen, beter bel ik even, laat ik de email een paar dagen liggen of vraag om hulp van een van de taal puristen in mijn omgeving.
Dit laatste past veel beter in mijn nieuwe levensstijl. Dankbaar voor wat ik allemaal wel kan. Ik wil voornamelijk richten op poëzie en daar ben ik goed in.
Toch twijfel ik! Zal ik mij laten testen?
Heb jij tips om met dyslexie om te gaan? Vind jij dat ik me moet laten testen?
