Blauwe strepen

Ik stap uit de kerk de lichte middag in. Ik verdien deze schoonheid niet. Mijn gezicht brandt in de warmte van de zon. Kinderen lachen op het plein voor de kerk. De herrie die ze maken kan ik vandaag niet verdragen. Gelukkig ben ik minder misselijk dan vanochtend.

“Kom je mee wandelen? ”vraagt Pieter aan me. Ik heb niets beters te doen en ga met hem en zijn zussen mee om te wandelen in de duinen. Hij is de enige zoon in een gezin met 13 kinderen. Ik zelf kom ook uit een groot gezin, maar al mijn broers en zussen zijn al getrouwd. Ik ben daarom graag bij Pieter. Het is er levendig en de kleintjes lachen bijna altijd, maar vandaag brengt het mij geen geluk.

Als we even wat achter de rest aan lopen, op een smal paadje naar de zee, fluistert Pieter in mijn oor: “Het was geweldig die ene avond, wanneer kom je weer?” Ik haal mijn schouders op. Mijn droom, die fantastische avond werd een nachtmerrie. Het enige waar ik aan kan denken is het witte staafje met twee blauwe strepen.

Geschreven voor de micro verhalenwedstrijd van Sweek