Avondtraan

Mijn gedachten vloeien samen
tot een onrustige woordenbrij
Een mistig geheel van beelden en geluiden
over jou en mij

Er ontstaat een onrustige zee
van kansen die verloren gingen
En verwachtingen van jou en mij,
mensen en andere dingen.

Ik dacht je telkens veilig
te hebben gevangen in mijn hart
maar je vleugels bleken sterker.
Ik blijf achter, erg verward.

Onder jou prachtige vleugels
had ik willen schuilen
maar net als eerdere dagen
zal ik in mijn eentje huilen

Ik zal in mijn eentje huilen
wil door niemand worden gesust
want elke traan die valt
geeft mij een druppeltje meer rust.