5 redenen waarom ik niet dankbaar en gelukkig was

Het is weer donderdag en tot vannacht had ik geen idee wat ik moest schrijven, hoe graag ik dat ook wilde. Ik wilde graag schrijven over dankbaarheid, maar hoe kan je schrijven over dankbaarheid als je niet dankbaar bent?
Ik was niet boos en toch kon ik mijn dankbare levenshouding niet opbrengen. Vannacht wist ik opeens waarom het de afgelopen dagen niet zo goed met mij ging.  Er waren vijf dingen mis.

1. Ik leefde in het verleden

Had ik maar ja gezegd tegen die ene persoon op die ene date, misschien had ik dan nu een leuke relatie. Was ik maar eerder naar de tandarts gegaan? Had ik maar eerder ontdekt wat ik leuk vond. Maar as is verbrande turf en heeft geen zin.
Natuurlijk ben ik door het verleden geworden wie ik ben, maar de wat als vraag is een nutteloze vraag.
Belangrijker is hoe nu verder?
Ik ben blij met mijn wittere tanden en als ik mensen erover vertel, en vertel over de ontsteking in mijn kaak zeggen sommige dat ik het eerder had moeten doen. De I-told-You-so reactie. Dat vind ik niet fijn. Maar de I-told-you-so-reactie bracht me wel tot het tweede punt dat mij deze week ongelukkig maakte.

2. Ik wilde voldoen aan de wens van anderen

De lat leg ik hoog. Ik kon niet dankbaar zijn. Zo graag wil ik het, mijn lezers verwachten het. Ik streef naar perfectie, maar welke perfectie? Die anderen van mij willen. Of de perfectie die ik van mezelf eis.
Of nog erger de perfectie, waarvan ik denk dat anderen die aan mij opleggen. Ik wil ernaar streven de meest perfecte Daniëlle te zijn die ik kan zijn, maar ik hoef niet zo perfect te zijn als jij.
Zoals die leuke man in mijn leven. Van wie moet dat eigenlijk van mezelf of van een ander? Promotie maken van wie moet dat eigenlijk van mezelf of van een ander?

Ik was weer gevallen in een oude valkuil. Ik wilde graag iedereen plezieren. En van iedereen plezieren wordt je niet gelukkig. Oude gewoontes roesten niet zo snel.

3. Ik vertrouwde niet op mijn oordeel

Het juiste moment is nu.  Ik wachtte weer eens te lang omdat ik niet alleen durfde te zijn. Omdat ik niet op mezelf durfde te vertrouwen. Maar als ik het niet doe, wie doet het dan? Dit is zo waar maar soms is nu toch niet het moment en nu is zeker nooit een goed moment om compromissen te stellen maken over jouw toekomstig geluk.
Een van die dingen is een discussie over mijn toekomstige vriend/man/lover. Ik liet me overhalen Tinder te downloaden. Best grappig trouwens en ik zal daar later nog eens over schrijven. Maar ik heb hoge standaards voor mijn toekomstige lover. Ik heb eisen en hoeveel mensen ook zeggen dat ik lagere eisen moet stellen, dat voelt niet goed. Misschien dat ik ooit verliefd word op een man die niet aan mijn ideaal plaatje voldoet, maar dat zien we dan wel. Voor nu ga ik alleen voor wat ik wil en als dat niet mogelijk is dan hoeft het helemaal niet. Ik wil graag een man van minimaal 1.85 lang. Hij moet geduldig zijn, hij hoeft niet rijk te zijn, maar wel zijn financiële zaken goed op orde hebben. Ook hoeft hij  niet hoogopgeleid te zijn, maar wel  intelligenter dan ik.  Is dat te veel gevraagd? Misschien maar dat is dan pech. Dit is wat ik wil.
Ken jij zo een man? Laat hem contact met mijn opnemen?
Goed,  ik vertrouwde niet op mijn eigen oordeel en daardoor liet ik mij pushen en deed ik dingen die ik eigenlijk niet wilde doen. Ik flirtte met mannen waarin ik geen interesse had alleen maar om “open” te staan. Ik werd hier onrustig van en voelde me schuldig naar die mannen die toch geen schijn van kans hadden. Misschien dat later deze man nog eens opduikt?

4. Ik deed geen leuke dingen

Ik was eigenlijk alleen maar bezig met moeilijke dingen. Met dingen die zwaar zijn, zowel privé (tandarts) als op het werk. Hierdoor kreeg ik geen enkel moment ontspanning en hierdoor raakte ik wat instabieler. Had ik even iets leuks gedaan, dan was ik zo weer vrolijk geweest. Je moet je zelf soms gewoon even verwennen. Daarom heb ik net ook maar even een lekker koffie gehaald bij de starbucks. Dit heb ik echt verdiend.

5. Ik had geen geduld met mijzelf

Ik wilde zo graag. Ik wilde mezelf zo graag pushen en bewijzen (voor wie? zie punt 2). Ik wilde zo graag schrijven dat ik geen geduld had. Ik had moeten weten dat als ik ga schrijven het vanzelf wel komt. Ik had moeten vertrouwen dat ik vanzelf wel klaar ben voor het moment om los te laten en ook dat ik als het zo moet zijn die man wel vind (of hij mij). Geduld dat moet ik echt nog leren.

Gelukkig besef ik nu wat er mis ging. Er  waren twee mensen die mij door een simpele opmerking de ogen opende. De ene collega vertelde mij dat ze blij was met mijn woorden van gisteren. Het stimuleerde haar.
De andere collega zij dat het opknappen van mijn tanden zo een inspiratie was om ook naar de tandarts te gaan. Had ik dat toch niet achter haar gezocht. Zij is mijn inspiratie ik niet de hare. Daarbij had ik bijna mijn afspraak afgezegd voor over 2 weken. Nu heb ik dit niet gedaan dankzij haar. Zo zie je maar dat dingen soms anders zijn dan ze lijken en ik best op mezelf kan en mag vertrouwen (punt 3)

Dank jullie Dames!